الكترود زمين اساسي

همان چاه ارت است، يك صفحه مسي به ابعاد (2×500×500 ) ميلي متر در عمق زمين كه داراي نم طبيعي است قرار داده شده و در اطراف آن حداقل به ضخامت 20 سانتي متر از هر طرف پودر ذغال ريخته و كوبيده ميشود. اتصال هادي زمين به صفحه مسي توسط كابلشو مسي پيچي يا پرسي و همچنين با استفاده از جوش اكسيژن انجام ميشود. پس از نصب صفحه مسي در داخل ذغال متناوباً 5 لايه سنگ نمك و 5 لايه پودر ذغال هر يك به ضخامت 15 سانتي متر ريخته شده و كوبيده ميشود. حداقل عمق لبه بالايي صفحه مسي از سطح زمين 1.5 متر ميباشد.

مطابق مبحث 13 اعم از اينکه انشعاب مشترک يك فاز يا سه فاز باشد حداقل يك اتصال زمين ايمني بصورت زير بايد براي آن پيشبيني شود.
الف) براي مشتركان با كنتور تا 25 آمپر سه فاز يا يك فاز يك الکترود زمين ساده.(ميله ارت به عمق حداقل 2 متر در زمين بکر)
ب) براي مشتركان با كنتور تا 60 آمپر سه فاز يا مجموعه هاي داراي چندين مشترک كه كنتورهاي آنها در يك نقطه متمركز باشند و جمع جريانهاي نامي كنتورهاي هر فاز از 60 آمپر تجاوز نکند. دو الکترود زمين ساده در فاصله حداقل 6 متر از همديگر يا يك الکترود ساده ولي به عمق 4 متر .
ج) براي مشتركان با كنتور بيش از 60 آمپر سه فاز يا مجموعههاي داراي چندين مشترک كه كنتورهاي آنها در يك نقطه متمركز باشند و جمع جريانهاي نامي كنتورهاي هر فاز از 60 آمپر تجاوز كند يك اتصال زمين اساسي يا اتصال زمين مشابه پست ترانسفورماتور تغذيه كننده آن ( چاه ارت )
هادي زمين از الکترود ارت به شمش ارت (باسبار) در كنار تابلو كنتور متصل و سپس توسط يك رابط به شمش مربوط وصل شود. و در داخل ساختمان هادي نول (N) و حفاظتي (PE) بصورت جداگانه اجرا شود.(سيستم TN-S).
د) در مجموعه هائي كه كنتورهاي آنها در بيش از يك نقطه متمركز يا بصورت انفرادي نصب شده و فاصله آنها بيش از 3 متر باشد، هر نقطه متمركز يا كنتور انفرادي يك مشترک به حساب مي آيد.